Rilyanárë - 1.

W sali byli już wszyscy oprócz Sindarów. W zasadzie to pomieszczenie było jedynie dużą komnatą przy kuchni, z oknami wychodzącymi na najwyższy taras, która Noldorom Turukána[1] służyła zapewne jako mała jadalnia dla służby lub kucharzy. Właściwa Wielka Sala dawnego Vinyamaru przytłaczała nas swym ogromem – a może to było coś innego... Nie, żebyśmy nie widzieli komnat większych i bardziej okazałych – i nie mówię wcale o samym królewskim pałacu w Tirionie. Ale teraz było nas tu w sumie kilkunastu, w tym dwóch Falathrimów. I wnętrza zdobione płaskorzeźbami wyobrażającymi godło Turukána nie bardzo były nam w smak. Dostosowaliśmy do swoich potrzeb północną część pałacu, czyli tę mniej oficjalną, w której mieściły się kuchnie, spiżarnie, niewielkie komnaty przeznaczone na sypialnie.

– Niech światło Dwóch Drzew jaśnieje w waszych oczach – odezwałem się. Kiwnęli głowami, nie odrywając się od swoich zajęć, kilkoro się uśmiechnęło. Maldan postawił przede mną na kamiennej ławie duży kubek z ciepłym ziołowym napojem.

– Niech światło Amanu nigdy nie przestanie jaśnieć w twej duszy, złotowłosy Rilyanárë – odpowiedział i usiadł naprzeciwko. Złożył dłonie i oparł na nich brodę. Spojrzałem na niego, kosztując naparu. Maldan – zawsze milczący i poważny, rzadko podejmował z kimś rozmowę. Długie i proste włosy spływały ciemnozłotą falą na jego ramiona. – Czy wracasz szczęśliwy z podróży?

Chciałem odpowiedzieć, że owszem, że na skrzydłach snu przemierzam Wielkie Morze i w ślad za wędrującym na Zachód Anarem podążam świetlnym szlakiem ku Błogosławionemu Królestwu. Ale poczułem chłód, jakby wiatr północny sięgnął mojej duszy. Więc milczałem, szukając w sobie wspomnienia jasnego Valmaru. Maldan patrzył na mnie spokojnie, również jakby nieobecny, bardziej podobny do posągu zdobionego złotem. Nigdy nie widziałem, żeby na jego ustach kiedykolwiek gościł uśmiech.

Objąłem dłońmi ciepły kubek. Zajrzałem we własny umysł i sprawdziłem jego bramy.

– Ja czasami wędruję daleko... – powiedział cicho, głosem pozbawionym emocji. Przymknął oczy.

Może był po prostu senny, tak że odczuwałem jego zmęczenie...? Jednak nie... Kiedy pełnił wartę? Wydawało mi się, że ostatnio nie wyznaczaliśmy go do pełnienia straży na wieży. Był jednym z tych, którzy odeszli z Amanu ciałem, lecz nie całkiem duszą.

– Fëa zdaje się za każdym razem wybierać: zostać tutaj, czy podążyć na Drugi Brzeg – dodał.

Zacisnęło mi się gardło. Nie potrafiłem powiedzieć żadnego ciepłego słowa, które by przyniosło mu ulgę. Zrozumiałem, że nie chcę współodczuwać jego smutku, ponieważ napełnia moje serce trwogą i chłodem. Że w którymś momencie życia tutaj utraciłem umiejętność pocieszania moich braci, jakbym skąpił im swojego ciepła, jakbym bał się, że i moja dusza się podda, gdy wyczerpie się jej światło. Coś złego się tu z nami stało, ale nawet nie chciałem o tym myśleć. Nie chciałem patrzeć w nieobecne oczy Maldana, w których bałem się ujrzeć zimną niemą rozpacz. A może bałem się w tych oczach – niby szarych lodowych lustrach – ujrzeć siebie.

Upiłem łyk gorącego napoju.

---

[1] Turukáno – quenejski tytuł Turgona, od którego powstało jego sindarińskie imię w Beleriandzie.

Wszystkie części opowieści:

• Rilyanárë - 1.
• Rilyanárë - 2.
• Rilyanárë - 3.
• Rilyanárë - 4.
• Rilyanárë - 5.
• Rilyanárë - 6.
• Rilyanárë - 7.
• Vinyamar - góra Taras i zabudowania
• Rilyanárë - 8.
• Rilyanárë - 9.
• Rilyanárë - 10.
• Rilyanárë - 11.
• Rilyanárë - 12.
• Rilyanárë - 13.
• Rilyanárë - 14.
• Rilyanárë - 15.
• Rilyanárë - 16.
• Rilyanárë - 17. Koniec pierwszej opowieści