Rilyanárë - 6.

– Zmieniliśmy się bardzo – powiedział. – Kiedyś wydawało mi się, że wszystko, cały świat i nasze życie, jest poukładane i celowe. Że żyjemy na chwałę Eru, że Valarowie są naszymi nauczycielami, że stanowimy jedność z Ardą, i każda jej cząstka współgra w harmonii z naszymi ciałami i duszami. To było dobre. Tylko, że im bardziej świat na zewnątrz ciemniał i się zmieniał, albo im większą mieliśmy świadomość jego zmiany, tym większą odczuwaliśmy dysharmonię pomiędzy naszymi duszami, a światem. Narastał dysonans pomiędzy Pieśnią o nas a Pieśnią o materii Ardy.

– Co przez to rozumiesz? Nie czułem żadnej dysharmonii w Valinorze.

– To czemu go opuściłeś? – zatrzymał się. – Poza tym Valinor to tylko mała część tego świata, z którym jesteśmy związani. Przecież najmędrsi z nas wiedzieli, że w Ainulindalë wiele pieśni walczyło ze sobą w dysharmonii o przewagę, nie tylko jedna pieśń Melkora. Więc i nam pisana jest walka w konflikcie ze światem. Sam się tylko sobie dziwię teraz, że z własnej woli przywędrowaliśmy do tego obcego jazgotliwego świata...

– Chcesz powiedzieć, że nie jesteśmy we właściwej Pieśni?

Spojrzał na mnie, unosząc brwi. Uśmiechnął się smutno.

– A ty się czujesz tu na swoim miejscu?

– Ja wierzę, że to ma sens – odparłem.

– Ach! – zaśmiał się, kręcąc głową.

– Posłuchaj mnie, to, że nie rozumiemy do końca tego świata, nie znaczy, że jest nam wrogi.

– A nie jest?

– Nie znaczy, że jest nam wrogi, tylko, że my nie rozumiemy sensu tych wydarzeń. On może być zatarty, ukryty przed naszymi oczyma, tak jak główne tematy podawane przez Ilúvatara w Wielkiej Muzyce zatarte były dysonansami Morgotha. Ale żaden z fałszów Nieprzyjaciela nie zmienił ostatecznego sensu przeznaczenia naszego i losu Ardy. Jest, jak miało być, i ja w to wierzę. Jest tak, jak chciał Jedyny. Arda została splugawiona przez nikczemność Morgotha, lecz przecież żadne zewnętrzne brudy nie zmieniają istoty rzeczy...