Dużo później, gdy klęczałem wciąż w wodzie i patrzyłem na zachód, a wiatr dawno wysuszył mi łzy, poczułem za sobą obecność.
Rainil. Czułem jego troskę i całe ciepło, jakie wysyłał ku mnie, ciepło niewyrażone słowami.
Wstałem i odwróciłem się. Stał przed najniższym tarasem, nie wiem, od jak dawna. Podszedłem. Jego szare oczy błyszczały w ciemności jak wszystkie gwiazdy, które kocham, a rozpuszczone ciemne włosy falowały z każdym podmuchem wiatru. Jeszcze nie czas mi wypatrywać światła Zachodu, pomyślałem, jak mam obok siebie światło, które rozgrzewa moją duszę.
Wspinając się na szerokie schody, wracaliśmy na górę do zamku.
tameiki majiri no kaze no naka, boku ni miseta
kimi no namida no riyuu wa wakaranai
ima mo fusagare-tsuzukeru kokoro no itami wo
dare ga kowaseru no darou...
The scars of the memories still remaining in your reflected arms
are the proof of the guilt you carried even after you were forgiven.
The way your lips curve into the faintest of smiles is so precious and fleeting
that I won't hand you over to anyone else.
If it came to pass that you were to be reborn someday,
like you were on that day...
then we'll surely meet again, so
even if you tremble all alone in the nights, it's all right...
because I'm still here waiting...
"Jeszcze nie czas mi wypatrywać światła Zachodu kiedy mam obok siebie światło, które rozgrzewa moją duszę."
OdpowiedzUsuń:) Pięknie napisane.