Rilyanárë - 4.

Wyszliśmy z zamku wschodnim wyjściem. Tu znajdował się szeroki plac, który przez większość doby okryty był cieniem. Nawet w pogodne dni długo trzeba było czekać, zanim Anarowi udało się wychylić spoza wysokiego skalnego masywu. Góra wznosiła się nad zamkiem od wschodu, jej szczyt w deszczowe dni ginął w chmurach. Tam, gdzie plac zaczynał się wspinać na stok góry, wznosił się wysoki kamienny mur zwieńczony blankami, stanowiący zarówno ochronę przed wrogiem, dzikimi zwierzętami, jak i osuwającymi się zboczem kamieniami po ulewnych deszczach. Bezpośrednio za nim rosły gdzieniegdzie drzewa, krzewy zaś pięły się wysoko po zboczu, by poddać się dopiero pod samym podniebnym szczytem. W trzech miejscach z muru wyrastały niewysokie wieże, mieszczące niewielkie pomieszczenia dla strażników. Mur zawijał łukiem ku łące otwierającej widok na Belegaer i przechodził w szeroką bramę łączącą się z północnymi zabudowaniami zamku. Tam znajdowały się pomieszczenia gospodarcze, główny spichlerz, stajnie, zbrojownie.

Zbocze góry Taras, na którym Sarafinwë zbudował swoją siedzibę, opadało łagodnie w stronę morza, rozciągając się niby wygrzewające się na słońcu zwierzę i tworząc rozległy stopień górujący nad wcinającym się w Morze przylądkiem.

Po południowej stronie zamku wznosiły się czarne skały, o które opierały się jego mury. Zamek wcinał się w granit, tak że część południowych pomieszczeń wykuto w litym kamieniu. Dalej na stromym południowym zboczu pojedyncze skały wyrastały, niby zęby, wśród świerków, stanowiąc naturalny ostrokół chroniący Vinyamar. Las ciągnął się daleko na południe i wschód. Zamek niezmiennie zachwycał mnie swoją surowością: białe mury wzniesione na czarnych fundamentach.

Skręciliśmy w lewo i przeszliśmy przez Główną Bramę, a potem znów w lewo, wzdłuż murów, środkiem szerokiej drogi. Po prawej stronie rozciągała się jesienna piękna łąka, z uginającymi się od wiatru trawami. Mijaliśmy wysokie białe posągi wyobrażające mężczyzn i kobiety. Postacie miały rozpuszczone włosy, spływające na plecy, tuniki, takie, w jakich chodziliśmy w Amanie, zdawałoby się, że to obraz naszego wspomnienia, gdyby nie to, że twarze ich były surowe, na każdym czole widniała diamentowa gwiazda, a każda postać trzymała w dłoni miecz. To dzieła tych, którzy przeszli Helcaraxë. Czułem, że ci, którzy tu mieszkali przed nami i stąd odeszli, są od nas dużo silniejsi.