Deep inside the silence staring out upon the sea
The waves are washing over half forgotten memory...

28 listopada 2010

Hísiwë - 8.

Nagle została tylko postać dziewczyny, a wszystko dokoła zniknęło. Stałem wciąż naprzeciw ukochanej, lecz otaczało nas delikatne światło gasnącej Laurelin. To już nie było wspomnienie, lecz wytwór mojego umysłu. Nigdy nie widziałem, by patrzyła na mnie z takim smutkiem.

– Jest miłość – jej głos, delikatny szept, brzmiał jak szmer liści poruszanych wiatrem.

Jest miłość, nie „czym” jest lub „jaka” jest. Tylko proste stwierdzenie, słowa silne jak zaklęcie.

Jest miłość – tak jak wiele innych rzeczy, które przyjąć można lub odrzucić. Które mogą dać szczęście, jeśli tylko pomyśli się, że jest to możliwe. Ale z moim sercem działo się coś, co, mimo lęku przed utratą ukochanej, nie pozwalało mi zmienić decyzji o odejściu z Valinoru. Inna namiętność, silniejsza, wzywała, bym poszedł z synami Finwëgo do Wschodnich Krain, gdzie założymy nowe królestwa i ustanowimy nowe własne prawa – wysnute z naszych serc i umysłów, na naszą miarę, a nie na miarę Potęg. Będą to prawa, według których będziemy żyć na miarę naszych słabości i talentów. Dla tej wizji szybciej biło mi serce.

Lauriel wyciągnęła w moją stronę rękę. W lekko rozwartej dłoni jaśniało ciepłe światło.

Milczałem, niezdolny do żadnego ruchu.

13 listopada 2010

Hísiwë - 7.

– Czy wszystkim książętom noldorskim ciemność rozum odebrała, Hísiwë synu Enyalwëgo? Czy raptem synowie synów tych, których zaprosili Valarowie, nie noszą już wspomnień słów o Ziemiach pod Czarnym Niebem? Gdzie mądrość, którą was Ilúvatar obdarował, skoro gotowi jesteście wzgardzić gościną łaskawych gospodarzy?

– Wybacz, Anwasérë – podniosłem głowę. Chciałem mówić spokojnie, ale głos mi drżał z podniecenia, tak że wyrywały mi się słowa zbyt śmiałe, niż przystoi mówić do ojca mojej narzeczonej. – Ale czemuż ty ze swoją rodziną chcesz zostać w tym ciemnym Tirionie, w Amanie zatrutym ciemnością i jadem? Gdzie twoja lojalność? Wszak wszyscy książęta naszego ludu...

– Milcz! – krzyknął Anwasérë. – Widać młodzi są jeszcze synowie Finwëgo i brak im roztropności, jak i ich synom, i biada naszemu ludowi, skoro miast pielęgnować mądrość tych, którzy tu niegdyś przybyli, chce budować nowe Tiriony, pozbawione rozsądnych fundamentów. Ale ja też jestem ojcem i moje dzieci winne są mi posłuszeństwo, nie jesteśmy też bezrozumnymi ćmami, co lecą za świetlistym obrazem przedstawionym wam przez syna Míriel!

Czułem, jak złość i wstyd barwią mi policzki, lecz zaraz uświadomiłem sobie, że nie widać tego w bladym świetle płomyka. Zaraz też spojrzałem na Lauriel, a słowa jej ojca ledwie docierały do mnie przez szum tętniącej krwi. Lecz dotarł do mnie ich sens. A więc zostają. Wszyscy. I ogarnęła mnie rozpacz i odebrała mi wszystkie siły.