Hísiwë - 2.

Wkrótce morze zaczęło się srebrzyć, migotać daleko u złączenia z niebem. Postać Tônril ciemniała na tle okna. Dziewczyna już nie grała, lecz z głową pochyloną siedziała, obejmując ramieniem harfę. Nastawał nowy dzień – nowe mgnienie światła w Wiecznej Nocy.

W półmroku i ciszy siedzieliśmy nadal – zastygli jak posągi przed pałacem. Ta ziemia budziła się ze snu. Lecz nie my. My trwaliśmy poza czasem, przeliczając doby jak godziny, niezgodni z rytmem tego świata. Tu Serce Ognia pięło się w górę po wschodnim zboczu góry, by niedługo oślepić nas swym płomieniem z ośnieżonego szczytu. A cenny, tak sercu drogi, srebrzysty przedświt mijał szybciej niż czuły dotyk przyjaciela.



– Wszystko się budzi po nocy. – Isilwë podszedł do okien. Mury i kolumnadę górnego tarasu obsiadło morskie ptactwo. Mewy, krzycząc donośnie, przelatywały przed oknami. – Moja kolej pełnienia warty na wieży wypada za drugim zachodem Vásy, więc zostawię was na ten czas. Idę wędrować ścieżkami snu – rzekł, uśmiechając się lekko. – Zmienia się wiatr i noc dziś była o wiele chłodniejsza niż dotychczas. Niech Manwë będzie dla was łagodny. – Podszedł do Murwen. Patrzyli sobie przez kilka chwil w oczy, po czym wyszedł z sali.

Mori ustawił na stole tacę z pieczywem i dwa dzbany. Wziąłem kromkę chleba, nalałem do kubka wody i wina. Rilyanárë zebrał w koszyk przygotowane dla wartowników przez Morifindëgo owoce w cieście i dzban z wodą i wyszedł.